Sirenen ( versie 2 )




Langs de randen van het vaste land
stromen rivieren die een stad laten zwemmen in gedachten


Een plek , een open plek ,


waar adem en gesprekstof uitelkaar spatten , wanneer ze het water raken als een steen
De pijnlijke stilte met stille woorden proberen rust te geven
om door te gaan met iets waar een zon sterker van wordt , zelfs duistere zonnen , ... 


Dan ontstaat er een netwerk van knooppunten  , dat als een zeil geen enkele oceaan vlucht ooit zal tegen houden
Maar juist de touwen durft los te laten , wanneer het luchtruim zijn eigen koers kiest


De diepte in


Niets blijft schreeuwt het zwart in mij
en ik probeer de scherven van schaduwen weer op te vegen , maar het wordt langzaam nacht
En mijn gedachten liggen in het verleden


De nachtzeeën vangen de energie van de oceanen op als een storm
Dan hoor ik de rotsen praten ,
Het stenen tijdperk bouwt stalen totempalen , die velen voetstappen over een rivierarm dragen


Dienbladen vol glazen bereiken de tafels die drinken


dan houden de herinneringen even op te bestaan
want ik kijk uit over een stad , een beeld schone stad.
Een stad van gigantische , mechanische cirkels waar mensen , bomen , dieren en machines samenleven


Zelfs daar


wanneer de straten schoon en fris zijn
Zie ik de Zon beven in de nacht
En ik ben bang


Leunend over een stenen rand voel ik de warmte van iets ...iets wat achter me staat
maar wat ik niet kan zien


ik geniet van de bomen in de straat
als jij rustig jouw reisplannen uitleg


Heel in de verte zijn de ambulance sirenen verdwenen
en ik weet
De nacht heeft weer zijn grenzen verkend


Als ik langs de randen van een eiland weer terug wandel naar huis




Bima Engels